Babies, they come and go

Hee allemaal,

Ik heb weer een vrije dag en nu een uur de tijd om een nieuw verhaal te typen, want ja, bij Critter Care maak je iedere dag wel iets mee.

Vorige week ben ik op mijn vrije dag met Kim, Stijn en Tanner bij Tanner thuis spareribs gaan eten. Zijn vader was er al de hele dag mee bezig en ze waren dan ook erg lekker. Voor de rest hebben we die dag films gekeken en games gespeeld. Tsja je moet iets met die regen.

Helaas had mijn konijntje het niet gehaald. Woensdag ging het erg goed en had hij veel gewicht erbij gekregen en hij at voort flink wat gras en sprong heen en weer. Maar tijdens de verhuizing naar buiten is hij waarschijnlijk gestrest geraakt want hij had de nacht niet gehaald. Maar daar moest ik dan ook op voorbereid zijn. Gelukkig hebben de konijntjes van M.E het naar buiten plaatsen overleefd.

Door de week was het veel werken, nieuwe bomen en takken voor de wasberen zagen, de waskamer schilderen, voerschalen maken en meer van de dagelijkse routine. Ook heb ik gezien hoe de otters nieuw voer en speelgoed in het waterverblijf kregen. Erg leuk om te zien hoe flexibel en speels ze door het water heen gaan.

Vrijdag had ik een scrub in kooi 6, de kooi met de wasberen die naar de serie Bones vernoemd zijn. Brennan is de wasbeer die gepest wordt door de andere drie, dus die verstopt zich altijd in tonnen, hangmatten of andere kleine hoekjes om met rust gelaten te worden. Dat is totdat ik de kooi in kom. Want hoewel ze bang is voor de andere wasberen, ze vindt mensen erg leuk: niet goed dus. Ze moeten voorbereid worden op de vrijlating, dus zo min mogelijk contact. Ja dat gaat goed als je de waterbakken moet verschonen en ze vanuit het niets op je afspringt. Ze weet precies hoe ze omhoog moet klimmen en ze springt en hangt met vier poten tegelijk aan je been. Gisteren was ze dan ook binnen no time helemaal op mijn rug en schouders geklommen. Ik dus proberen haar eraf te halen, wat nog niet makkelijk was, aangezien je ze niet mag aanraken. Met een emmer heb ik haar geprobeerd weg te duwen, waardoor ze vervolgens in de emmer klom en er een kop en staart uit de emmer stak. Ze vond het een prachtig spel, maar uiteindelijk heb ik de emmer gekantelt en haar in de voerbak geplaatst. En er vervolgens voor gezorgd dat ze niet opnieuw naar boven klom. Ze is ongeveer de enige wasbeer die niet hapt of bijt om te kijken hoe mens smaakt of gewoon alleen al omdat het kan. Ze blijven hapgraag die beestjes.

In de avond kwam er nog een wasbeer binnen, die drie maanden in een kelder had gezeten. De vrouw die haar vond had haar zelf geprobeerd te rehabiliteren, maar had uiteindelijk toch besloten dat het beter was om haar naar Critter Care te brengen. Ze is flink gevoerd en op een gewond en blind oog na goed gezond. Ze schijnt vriendelijk geweest te zijn tegen de vrouw, want die stak haar vinger in de kooi. Nou, eenmaal hier aangekomen is het een harige bal aggressiviteit. Ik steek mijn vinger daar dus echt niet in die kooi. Rob en ik verzorgen deze wasbeer en we zijn blij dat die handschoenen die we aanhebben sterk genoeg zijn, want ze bijt er bijna doorheen. Zodra je de kamer binnenkomt hoor je al gegrom en zodra je de kooi nadert staat ze al klaar in de aanvalspositie. Tsja scherp karakter zullen we maar zeggen en ze moeten ook wild zijn, want ze blijven maar tijdelijk en het is voor hun eigen veiligheid dat ze weten wie ze niet moeten vertrouwen. Die wasberen snappen echt niet dat wij ze willen helpen hoor. Tijdens het geven van medicijnen houden wij haar met zijn tweeen ( ik kan op deze laptop geen tekens typen) op de grond terwijl een supervisor medicijnen geeft.

Vandaag hebben we haar naar de isolatieruimte verhuisd. Een heel karwei want een ding is bij alle dieren hetzelfde: Ze werken niet mee. Maargoed de aanhouder wint en binnen een kwartier liep ze rond in haar nieuwe verblijf. Er was nog een verrassing voor mij vandaag, want ik was net goed en wel klaar met skypen toen Ann de cabin binnengehuppelt kwam om te vertellen dat er een klein cadeautje voor me was in de onderzoekskamer. Het bleek een baby eekhoorn van 5 weken oud te zijn die ik nu mag verzorgen. Ze is zwart en heeft al een zachte vacht en haar ledematen zijn nog wel uit proportie. Supervisor Pia traint me nu om haar te voeren en legt alles uit rondom het verzorgen van een eekhoorn. Ik moet haar om de drie uur voeren en als het goed is hoeft ze 's nachts niet gevoerd te worden. Ik ben blij dat ik nu een eekhoorn heb, is weer wat anders en nog niet iedereen heeft baby's gehad, dus toch nog best een geluk. Maar ik ben na Ann, Kim en Janne de volgende die weggaat en zij hebben momenteel konijntjes en Ann heeft dan twee jongere eekhoorns.

Eekhoorns zijn weer anders dan konijnen met het verzorgen en ze zijn makkelijker in omgang omdat ze net als oppossums niet zo snel in de stress raken. Je kan dus gewoon praten en je hoeft niet bang te zijn om te niezen en vervolgens je baby te sterven van de stress. Ook houden ze graag zelf de spuit vast, een erg schattig gezicht. Momenteel voert Pia haar en kijk ik mee terwijl ze dingen uitlegt en als alles goed gaat mag ik haar vanavond om acht uur zelf voeren. Maar dat ligt ook aan de eekhoorn zelf, hoe zij het doet. Het mooie weer is tijdelijk afgekoeld en omgeslagen naar regen, maar hopelijk wordt het ook hier binnenkort weer zonnig. Ik heb gehoord dat het in Nederland nu beter weer wordt, dat is voor iedereen ook wel fijn na al dat koude weer.

Vandaag zouden we eigenlijk fish en chips op het strand gaan eten, maarja het regende de hele dag en nu heb ik een eekhoorn die ik iedere drie uur moet voeren, dus voorlopig kan ik niet weg en zal de rest van de day-off club vandaag zonder mij naar Langley moeten gaan.

Morgen wordt het een drukke dag, want dan moeten we alles voorbereid voor het filmteam dat opnames komt maken maandag, voor een ochtendprogramma op de televisie. Alles moet dus spik en span zijn en wij moeten maandag met zijn allen om 5 uur 's ochtends klaar zijn om te beginnen. Twee mensen met baby's worden gefilmd, en ik heb vandaag een baby gekregen, maar omdat ik net als Ann ook eekhoorns heb weet ik niet of ik ook gefilmd wordt. Niet dat Kelly en Ann er blij mee zijn, het is soms al lastig genoeg om je baby die tegenstribbelt te voeren, laat staan als er een camera voor je gezicht staat. Ik ben benieuwd of we de beelden te zien krijgen, ik hoop het wel =)

Verder vliegt de tijd hier en begint het aftellen al bijna. Nog minder dan tien weken en ik sta weer op nederlandse bodem. Nog maar vier weken hier en dan is het tijd om terug te gaan naar Vancouver voor mijn laatste trip van 8 dagen naar de meren in Alberta. Ik kan dus maar beter nog even flink genieten van de dieren en de gezelligheid hier, want voor ik het weet moet ik mijn spullen alweer inpakken. Aan de andere kant begint het nu ook weer te dagen dat ik iedereen thuis weer bijna kan zien en ik daarna mijn kamer kan regelen en aan mijn studie kan beginnen. Het zijn gemengde gevoelens dus, maar ik heb het nog steeds naar mijn zin en maak iedere dag wel weer iets nieuws mee.

Dit was het weer voor vandaag, over een half uur moet ik weer naar mijn eekhoorn en dan om acht uur voor het laatst vandaag.
Geniet maar van het mooie weer en tot schrijfs.

Liefs Laura